Zakaz osiedlania się od średniowiecza zatwierdzony 06.11.1754 r. w dekrecie wydanym przez króla Augusta III.
Zdarzały się wyjątki ze względu na konieczność pozyskania fachowca. W ok. 1830 r propinator Sini Szyper uzyskał prawo osiedlenia się ze względu na swój zawód.
Pierwszy był Baruch Thieberg – powstaniec styczniowy posiadał dokumenty udziału w powstaniu, osiedlił się w Wadowicach po 1863 r. Gdy chciał wjechać do miasta, na rogatkach Wadowic otoczył go tłum ludzi zabraniających mu wjazdu do miasta. Dopiero interwencja hr. Gostkowskiego – dziedzica Tomic, który był również powstańcem styczniowym, złamała opór niezadowolonych mieszczan.
Po przegranych wojnach z Włochami w 1859 r., oraz z Prusami 1866 r. monarchia Austriacka wprowadza reformy w 1867 r. na mocy których zostaną zrównane prawa wszystkich obywateli bez względu na narodowość i religię.
Pod koniec XIX w. coraz więcej Żydów osiedla się w mieście. W początkowym okresie są to Żydzi postępowi mający swe korzenie w Bielsku i na Śląsku Cieszyńskim. W kolejnym okresie następuje migracja ludności ze wsi do miasta.
Od 1868 r. następuje silny napływ Żydów do Wadowic. W 1880 r. jest ich 404, w 1900 r. już 975 osób na odpowiednio ludności polskiej 4586 w 1880 r. i 5353 osoby w 1900 r. Ocenia się że w 1939 r. w Wadowicach mieszkało ok 2000 ludności żydowskiej i 7400 polskiej.
